آئین مستان

در عید میلاد امام باقر

دل خندد با یاد امام باقر

این امام ابن امام است

این صلات و این صیام است

در هلال ماه احمد

چهره‌اش ماه تمام است

باقر آل محمد خوش‌آمد

این سرو باغ سبز حسنین است

سر تا پا، پا تا سر مثل حسین است

یا حسن بنما نظاره ای سلامت بی شماره

زاده در برج ولایت دخترت یک ماه پاره

باقر آل محمد خوش‌آمد

یا جابر یا جابر ببین مقامش

از قول پیغمبر بگو سلامش

این همه قرآن و دین است

نجل خم المرسلین است

در شمایل، در فضایل

مثل زین‌العابدین است

باقر آل محمد خوش‌آمد

خورشید و دامان سحر که دیده

از نسل دو حجت پسر که دیده

ملک هسی را صفا داد

بر همه درس وفا داد

دست‌های کوچک او

چشم جابر را شفا داد

باقر آل محمد خوش‌آمد

ای جان‌ها ای دل‌ها شمع مزارت

ای چشم پیغمبر محو عذارت

انس و جان را رهبری تو

مصطفی را دلبری تو

علم نامحدود حق

را باقری تو باقری تو

باقر آل محمد خوش آمد

دسته‌گل زین‌العابدین، باقـر علم و امام دین

نور دل و دیده ی حسن، نجل امام المجاهدین

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

محمّــد اول علـی، مــاه رجــب از تــو منجلی

به مصطفی پنجمین وصی، به کبریا پنجمین ولی

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

سلام گرم پیمبرت، رسیده از قول جابرت

دخت نبی جده ی تو ، بنت حسن گشته مادرت

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

ای سرو جانم فدای تو ورد زبانم ثنای تو

بوده‌ام از روز کودکی تشنه ی جام ولای تو

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

در شـب عیــد ولادتـت، پــر شده‌ام از ارادتت

سائل کوی توام که تو، لطف و کرم بوده عادتت

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

خیال تو شمع محفلم، بقیع تو کعبه ی دلم

ثنای تو ذکر دائمم، ولای تو کلِّ حاصلم

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

ماه نهد سر به خشت تو، علم خدا در سرشت تو

قلـب محبـان فاطمـه بــرگ گلی از بهشت تو

ای مه انجم خوش آمدی

امام پنجم خوش آمدی

گلشن توحید، آباد امام باقر است

مرغ دل در هر نفس یاد امام باقر است

در تجلّی نور ارشاد امام باقر است

شادی اجداد و اولاد امام باقر است

مژده یاران عید میلاد امام باقر است

کعبه ی دل روح قرآن جان زین العابدین

سر زده در اوّل ماه رجب ماهی تمام

کافتابش آورد هر صبح دم عرض سلام

کنیه بوجعفر لقب یاقر محّد شد به نام

قطره ای از چشمه ی علمش علوم خاص و عام

نجل پیغمبر امام ابن امام ابن امام

رهنمای راستان و پیشوای راستین

کیست این مولود انجم را چراغ انجمن

عارف بودو نبود و واقف سرّ و علن

بحر بی پایان علم ذات حیِّ ذوالمنن

جابر آورده سلامش از رسول مؤتمن

باب او ابن الحسین و مام او بنت الحسن

جدّه اش زهرا و جدّش رحمةٌ للعالمین

روی او رذوی خدا خوی محمّد (ص) خوی او

سجده آرند آسمانی ها به خاک کوی او

از حسین و از حسن دارد ملاحت روی او

لاله های باغ جنّت مست عطر بوی او

نخل طوبی سرو رعنای کنار جوی او

طوطی آن نخل، میکاییل و جبریل امین

اختر برج حسن! خورشید سرمد زاده ای

بر علیّ بن الحسین امشب محمّد زاده ای

خود سپهر عصمت و ماه مؤیّد زاده ای

جان، نثار دامنت روح مجرّد زاده ای

احمدی دیگر برای آل احمد زاده ای

آسمان امشب نهاده پای بر چشم زمین

از خداجویان عالم بنده ی درگاه تو

ای صراط مستقیم کلّ خلقت، راه تو

وی فراتر از ثنای خلق قدر و جاه تو

آفتاب وحی روی خوب تر از ماه تو

مخزن اسرار غیب حقّ دل آگاه تو

منطقت علم الکتاب و مکتبت علم الیقین

سنگ اگر خاک تو گردد طوتیایش می کنی

مس چو اکسیر از تو خواهد کیمیایش می کنی

دست گمراهی چو گیری رهنمایش می کنی

هر کجا بیگانه بینی آشنایش می کنی

دشمن ار دشنام گوید تو دعایش می کنی

با کلامی جانفزا و با بیانی دلنشین

گاه از صوت مناجاتت ملایک در خروش

گاه اهل آسمان ها را کلامت دُرّ گوش

گه زاشگ دیده آری بحر رحمت را به جوش

گه جواب نیش دشمن را دهی پاسخ به نوش

گاه مانند کشاورزان بود بیلت به دوش

ریزدت پیوسته مروارید غلطان از جبین

ای گرفته وام خورشید جهان آرا زتو

ای عیان خُلق رسول و عصمت زهرا زتو

ای مزین کوه و دشت و دامن صحرا زتو

ای هدایت تا قیام محشر کبری زتو

ای زیارتنامه ی جانسوز عاشورا زتو

شور عاشورات پیدا در کلام آتشین

محفل قدّوسیان را از تو باشد ذکر خیر

با تو دائم اُنس دارد جنّ و اِنس و وحش و طیر

کرده ای از دامن سجّاده تا معبود سیر

مست فیضت آشنا و محو گفتار تو غیر

از تو زیبا قصّه ی ناب عزیز است و عُزیر

سینه ات دریای علم اوّلین و آخرین

تا تو را پیوسته در آغوش جان دارد بقیع

از تن پاک تو روح جاودان دارد بقیع

گر چه از خورشید گردون سایبان دارد بقیع

ناز هر شب بر چراغ آسمان دارد بقیع

سایه ی رحمت به فرق انس و جان دارد بقیع

خلق رو آرند سویش از یسار و از یمین

من کی ام مدحت سرای خاندان عصمتم

هر که هستم خاک پای خاندان عصمتم

سر خوش از جام ولای خاندان عصمتم

بلکه مرهون عطای خاندان عصمتم

«میثم» دار بلای خاندان عصمتم

بارالها هستیم را کن فداشان آمّین

ای چراغ علم روشن از دمت

ای رهینِ فضل و دانش عالمت

با گذشت آفرینش همچنان

کاروان علم دنبالت روان

علم ها مشتی ز خروار تواند

سینه چاک تیغ گفتار تواند

باقر کلّ علوم عالمی

خود به تنهایی کتاب محکمی

هر چه دانش پا گذارد پیشتر

سر فرود آرد به خاکت بیشتر

ای امام ابن امام ابن امام

جابرت آورده از احمد سلام

دانش از ره مانده در پرواز تو

چشم جابر روشن از اعجاز تو

ای چراغ نور، پیش از نورها

جلوه کرده در تمام طورها

ملک نا محدود از نور تو پَر

دُرّ شش دریا و بحر هفت دُرّ

خانه ی دل تا ابد میعاد تو است

زینت ماه رجب میلاد تو است

ای چراغ عقل و دین روشن بتو

چشم زین العابدین روشن بتو

علم و حلمت همچو شیر و شکّر است

هر یکی از دیگری شیرین تر است

علم تو سرچشمۀ علم خداست

حلم تو آیینۀ حلم خداست

پنجه ی علم و خرد بر دامنت

عاشق خُلق تو حتّی دشمنت

صد چو جابر دانش آموز تو اند

شعله های عالم افروز تو اند

مشرق و مغرب پر از گفتار تو است

همچو قرآن جاودان آثار تو است

عارفان سر مست از این ساغرند

جرعه نوش جام قال الباقرند

با شمایم ای قلم در دست ها

ای ز جام معرفت سر مست ها

تا از این مکتب نگردیدید دور

از قلم هاتان دمد پیوسته نور

علم عالم نوری از این مکتب است

تیره گی ها دوری از این مکتب است

علم اگر نبود به عترت منتسب

نیست جز دود چراغ بو لهب

هر که دور از آل پیغمبر بود

جهل از دانائیش بهتر بود

این قلم شمشیر حقّ و باطل است

گاه جانبخش است و گاهی قاتل است

گاه فردی عاقلش گیرد به دست

گاه باشد در کف زنگی مست

چون کند نور حقیقت را علم

ذات حق سوگند خورده بر قلم

ای قلم را کرده شمشیر ستم

ای زبانت لال، ای دستت قلم

کشور قرآن و هتّاکی چرا

خاک اهللبیت و ناپاکی چرا

ای همه نشریّه ات رسوائیت

وای وای از این قلم فرسائیت

ای گناه گمرهان بر گردنت

ای زمام دل به دست دشمنت

جهل و رسوایی هم آغوشت شده

یا غدیر خُم فراموشت شده

با قلم ظلم و جنایت می کنی

حمله  بر فقه و ولایت می کنی

گه تمسخر می کنی توحید را

گاه منکر می شوی تقلید را

بی خبر، تقلید ما تعلیم ماست

در حضور حقّ همان تسلیم ماست

ما طریق بندگی پیموده ایم

هم مقلّد هم محقّق بوده ایم

راه ما تعلیم بوده از نخست

آنچه محکوم است آن تقلید تو است

تو که چون طوطی کنی تکرار حرف

نه به نحوت بوده آگاهی نه صرف

ما چراغ معرفت افروختیم

درس خود از اهلبیت آموختیم

پیرو خطّ امام بافریم

تا ابد سر مست از این ساغریم

ما گرفتیم از چنین مکتب کمال

یافتیم از آل عصمت این جلال

چارده حصن حصین داریم ما

چارده حبل المتین داریم ما

چارده منظومه از یک آسمان

چارده معصوم از یک دودمان

چارده تصویر از یک کوه طور

چارده گوهر ز یک دریای نور

چارده بی مثل از یک بی مثال

چارده تصویر حق از یک جمال

چارده استاد کل با یک کتاب

چارده فریاد رس با یک خطاب

چارده مشعل فروز بزم دل

چارده مصباح دائم مشتعل

سر خوش از صهبای تو فیقیم ما

زنده از تقلید و تحقیقیم ما

«میثم» این تقلید بی تحقیق نیست

هر که را جز این بود توفیق نیست

شروع اول ماه و طلوع ماه تمام

به این شروع درود و به این طلوع سلام

خدا به حضرت سجاد داد فرزندی

کز او بنای فضیلت گرفت استحکام

محمّدبن‌علی، باقرالعلوم که هست

ز مادر پدر خود سلاله ی دو امام

که هست چار امامش پدر دو فاطمه مام

عمو امام حسن، جد او امام حسین

دو جد دیگر او حیدر و رسول انام

محمّدی که محمّد سلام داده بر او

به روی دست پدرچون علی گرفت مقام

ولی حق و شکافنده ی تمام علوم

که هفت شهر فضیلت از او گرفت نظام

گرفت دیده ی خود را ز دست او جابر

سلام باد بر آن دست و این چنین اکرام

روی چو جانب بیت‌الحرام تربت او

به تن بپوش ز بال فرشتگان احرام

دُر چهار یم و بحر هفت گوهر پاک

بر آن چهار یم و هفت دُر سلام مدام

امام پنجم و پنجم وصی ختم رسل

که می‌شوند رسل بر زیارتش اعظام

شروع علم به او، ختم علم نیز به او

زهی به حسن شروع وزهی به حسن ختام

گرفت روز ازل باقرالعلوم لقب

چنان‌که یافته دانش به نام او اتمام

اگرچه بیل کشاورزی‌اش بود به زمین

به یک اشاره ی او نُه‌سپهر گردد رام

به پای کرسی درسش هزارها جابر

ذلیل مجد و جلالش بود هزار هشام

محمّد است ز سر تا قدم به خُلق و خصال

از آن نهاد ورا ذات حق محمّد، نام

تمام شخص محمّد در او خلاصه شده

زمجدوعزت وخُلق وخصال وخوی ومرام

اگر به چشم بصیرت به تربتش نگری

دم از بهشت زدن در حریم اوست حرام

دگر به عرش برین هیچ اعتنا نکنند

اگر شوند به کویش ملایک استخدام

امام پنجم کل وجود، تنها اوست

چه در مدینه بود یا رود اسیر به شام

قسم به ذات الهی که علم، بی‌نفسش

چو آفتاب دم مغرب است بر لب بام

فقیر درگه احسان او فقیر و غنی

مطیع حکم خداوندی‌اش خواص و عوام

مسیح با نفس روح‌بخش او زده دم

کلیم یافته از منطق وی علم کلام

کمال یافته با مهر او رکوع و سجود

قبول حق شده با حب او صلات و صیام

هماره تا که زمین است و آسمان برپا

همیشه تا که زمان است و گردش ایام

به روح پاکش از ذات حق درود درود

به جسم وجانش ازانس وجان سلام سلام

موالیان وی از بیم دشمنان «میثم»

ز دور بر حرمش بوسه می‌زنند مدام

ماه پرفیض رجب، ماه نبی، ماه خداست

ماه توبه، مه رحمت، مه ذکر است و دعاست

ماه از خویش بریدن به خدا پیوستن

ماه آنکس که به حق واصل واز خویش جداست

ماه میلاد شریف دو محمّد دو علی

که پر از جلوۀ ماه رخشان ارض و سماست

جمعۀ اول این ماه، جمال ازلی

در تماشای رخ حضرت باقر پیداست

دوم ماه رجب عید بزرگی دگر است

عید میلاد علی‌ بن‌ جواد بن رضاست

سوم ماه رجب آن دهمین حجب حق

جگرش لختۀ خون از شرر زهر جفاست

دهم ماه رجب با گل رخسار جواد

موج‌زن رایحۀ عطر ولایت به فضاست

بارک‌الله که در سیزده ماه رجب

عید میلاد علی، مظهر رب الاعلاست

کعبه آغوش گشوده چو گریبان از هم

که ز قلب حرم‌الله، علی عقده‌گشاست

صاحب‌خانه ندا داد که ای بنت اسد

خانه از ماست ولیکن متعلق به شماست

قدر و جاه تو بود فوق مقام مریم

پسر تو علی است و پسر او عیساست

نجل پاک تو امام است به نجل مریم

گرچه او مریم و عیساش پیام‌آور ماست

این پسر رکن و مقام است و حطیم و زمزم

این پسر حجر و حجر، مروه و مسعا و صفاست

نیمۀ ماه رجب روز وفات زینب

او که دخت علی و مادر صبر است و رضاست

زینب، آن فاتح میدان اسارت که هنوز

زنده از خطبۀ او واقعۀ کرب‌و‌بلاست

شیردخت علی و فاطمه و اخت حسن

که حسین دگر است و نفسش عاشوراست

بیست و پنج رجب از بهر محبان علی

روز اندوه و غم و ناله و اشک است و عزاست

روز آزادی زندانی زهرای بتول

روز قتل خلف حضرت صادق، موساست

گوییا در دل تاریک سیه‌چال، هنوز

بانگ العفو بلند از دو لب آن مولاست

آن که دربارۀ وی آمده ساق مرضوض

چشم‌ها گر ز غمش خون بفشانند رواست

روز بیست و ششم ماه رجب داغ پدر

بر دل و بر جگر سوختۀ شیر خداست

بر دل ختم رسل داغ ابوطالب ماند

آن که ایمانش فوق همۀ ایمان‌هاست

بیست و هفت رجب است عید بزرگی دیگر

عید مزمل و مدثر و نور و طاهاست

عید بعثت که نبی رخت رسالت پوشید

به چه عیدیکه به از عید صیام و اضحاست

عید پرواز بشر، عید نزول قرآن

عید نابودی بت، عید تجلای خداست

بیست و هشت رجب آغاز فراقی‌ست بزرگ

که حسین‌بن‌علی عازم دشت و صحراست

کاروان پسر فاطمه هنگام سحر

سر به کف دارد و عازم به سوی کرب‌و‌بلاست

عزم حج دارد و در اول ره می‌بیند

قتلگاه است بر او مروه، صفا تشت طلاست

هم‌قدم زینب و عباس و علی‌اکبر

پیش رویش علی و پشت سر او زهراست

گاه بر فرق علی‌اکبر خود می‌نگرد

گاه می‌گرید و چشمش به دو دست سقاست

گاه در سینه کند نوک سنان را احساس

گاه بیند که بریده سر پاکش ز قفاست

سر به کف داشتن و تیر گرفتن به جگر

سپر سنگ شدن حج امام شهداست

«میثم»آن تربت شش‌گوشه بود در بر تو

وای من از چه ندیدی حرم یار کجاست